INGEZONDEN - Terwijl de gemiddelde Surinamer worstelt om de eindjes aan elkaar te knopen, worstelt onze regering blijkbaar met iets heel anders: hoe ze in vredesnaam nog meer miljoenen kunnen uitgeven zonder zich ook maar een seconde te verantwoorden. Het is een waar kunstwerk geworden, dat “besturen” door missive. En wat voor missives! Geen missive voor prijsverlagingen, geen missive voor loonsverhogingen, geen missive voor verlichting van het volk. Nee hoor. Miljoenen voor energieprojecten die we nooit zullen begrijpen, miljoenen voor gebouwen waar we nooit zullen binnentreden.

En als klap op de vuurpijl worden dienstvoertuigen, ja, auto’s die betaald zijn met ons belastinggeld "toegeëigend" alsof het eieren in de supermarkt zijn, afgeprijsd wegens bederfdatum. Men doet alsof het hun persoonlijke boedel is. Staatseigendom? Nee, speelgoed voor de machthebbers en hun handlangers.

De president, de zelfverklaarde redder van het volk, ondertekent de ene na de andere missive alsof hij handtekeningen spaart voor een Panini-album. Wat is er gebeurd met het moreel kompas? Of is dat ook uitbesteed aan een consultancybureau tegen een paar ton SRD per maand?

We zouden bijna vergeten dat deze regering aantrad op een golf van hoop. Transparantie, eerlijkheid, gerechtigheid. Woorden die nu even hol klinken als de beloften van een oplichter op WhatsApp. En als je dan vragen stelt, dan is het ineens "technisch noodzakelijk", "strategisch verantwoord", of mijn favoriet "in het belang van de natie." De natie? U bedoelt uw neefje, uw partijgenoot, of die ene zakenpartner met drie NV's en nul scrupules?

Maar goed, laten we niet te kritisch zijn. Misschien snappen wij het gewoon niet. Misschien zijn miljoenenhuurcontracten voor lege gebouwen een investering in "toekomstige beleidsflexibiliteit". Misschien moeten we die auto's gewoon als "mobiliteitsbevorderende maatregelen" beschouwen. Misschien zijn we gewoon dom.

Of misschien en dit is even een wilde gok zijn we collectief bedonderd.

Het volk is moe. Moe van praten, moe van hopen, moe van wachten op verandering. We zijn geen domme massa meer. We zien jullie. We onthouden. En op een dag, als de tijd rijp is, valt ook de grootste zwendel met een donderklap.

Richard Rostamkhan

Een kritische burger