INGEZONDEN - Columns zijn bij uitstek geschikt om onvrede te laten blijken. Het is ook gewoon lekker makkelijk om het ergens niet mee eens te zijn. Kijk maar naar de geschiedenis van parlementsverkiezingen. Heel vaak zie je dat het beleid van de afgelopen jaren (soms 5, soms langer) keihard wordt afgestraft. Niet alleen in Suriname, dit is overal ter wereld zo. In deze column ga ik uitleggen waarom Suriname tijdens de verkiezingen van volgend jaar een uitzondering moet vormen.

Je kunt het niet eens zijn met sommige keuzes van de huidige regering. Alleen is het een feit dat Suriname in de lift zit. Dat komt omdat de belangrijkste pijler, de nationale economie, aantrekt. En ja, daar moeten soms offers voor worden gebracht. Deze offers, in de vorm van bezuinigingen, zijn ideaal materiaal voor de oppositie om de huidige regeringspartijen met de grond gelijk te maken. Zijn deze mensen vergeten waar we vandaan komen? Nog niet zo lang geleden werden we geleid door een militair bureaucratisch regime. Niet iets om trots op te zijn, zeker niet als je bedenkt welke landen en leiders ons voorgingen: Spanje (Franco), Indonesië (Soeharto) en Argentinië (Videla). Mij persoonlijk doet het pijn dat mijn achternaam in dit rijtje staat.

Op mijn achternaam kom ik dadelijk terug. Eerst wil ik me richten tot de toekomst van Suriname, oftewel de jongeren. Afgelopen weekend waren er verschillende massameetings in Suriname. De campagnes voor de verkiezingen van volgend jaar zijn nu echt begonnen en deze meetings zijn ideaal om de plannen voor de komende jaren uit de doeken te doen. Helaas zijn er ook partijen die alleen maar met modder gooien, maar ik was gelukkig bij een vruchtbare bijeenkomst. Een kleine 20.000 Surinamers sloten aan bij de Orange Movement. Het was een topmiddag, waarin veel jongeren lieten zien in een ‘oranje’ Suriname te geloven.

Multicultureel gezelschap

Wat me zeer verheugde, was dat ik een complete afspiegeling van Suriname zag. Creolen, Chinezen, Brazilianen, ze verenigden zich omdat ze weten dat Suriname lekker bezig is en behoefte heeft aan eenheid. Er komt ook steeds meer durf in de mensen. Ik zag in een niet zo fraaie wijk (de naam zal ik niet noemen) een groep creolen lopen, alleen meisjes, volledig in het oranje. Dan heb je niet alleen lef, maar geloof je ook echt in de boodschap. De Orange Movement heeft bewezen dat het bouwt aan een democratisch Suriname. Het valt niet mee om volledig los te komen van het militaire regime, maar stap voor stap komen we er wel.

Nog even terug naar mijn achternaam, Bouterse. Ik ben een neefje van Desi en ondanks dat onze familie vrij hecht is, heb ik geen idee waar hij uithangt. Ik heb de laatste maanden veel nagedacht over zijn vlucht. Natuurlijk is hij ervandoor gegaan vanwege zijn veroordeling. Maar ik denk dat Desi zich ook beseft dat hij Suriname geen steek verder heeft geholpen. Wat is er nu eigenlijk in positieve zin veranderd in al die jaren dat hij aan de macht is geweest? Precies, heel weinig. Suriname was een broeinest van criminaliteit, corruptie en angstige inwoners.

Gelukkig hebben we nu een regering die afrekent met het verleden. Maar dat gaat met stapjes. Je kunt niet in een paar jaar een wanbeleid dat tientallen jaren gevoerd is ongedaan maken. Daarom moeten we op deze voet verdergaan. Vergelijk het met een huis. Hoe kun je nu echt een stevig en goed huis bouwen als je het iedere keer weer afbreekt? Geef de Orange Movement de tijd om hun stempel op Suriname te drukken. Ons land zit in de lift, maar is nog lang niet op de bovenste verdieping.

R.F.N. Bouterse