Ik zou ervoor kunnen kiezen om mijn gedachten in de column van vandaag als eerst te laten gaan over de perikelen bij de SLM, dat is immers het nieuws dat  nu al een tijdje alles overheerst. Me dunkt, zal dat nog een tijdje zo blijven zolang de resultaten van het onderzoek uitblijven en er over en weer door partijen dingen worden geroepen, dossiers boven water komen drijven en de samenleving niets anders kan doen dan speculeren over wat en hoe het nu werkelijk zit. Ook wanneer men bij de beslissing blijft de kwestie binnen gesloten deuren te bespreken, in een comité generaal, biedt men speculatie voldoende ruimte om een eigen leven te gaan leiden.

Ik snap dat niet zo goed eigenlijk. Ik had mijn dochters laatst op bezoek en we besloten in een soort comité generaal de problematiek waar ook ons gezin in deze moeilijke tijd mee te maken krijgt, te bespreken. Even zonder andere oren erbij, gewoon omdat het om een familiekwestie draait die de rest van de wereld of de samenleving niet aangaat.

Dat is nou net een stukje anders bij de onlangs jarige Suriname Airways.

Wat staat de naam van ons land toch prachtig en prominent verweven in die naam. Een naam die ons eigenlijk trots zou moeten maken. Zestig jaar staande blijven, door alle turbulentie heen, kijk dat is toch niet je kattendrek?  Door de huidige perikelen heen echter, is de trots ergens naar de achtergrond verdwenen. De samenleving snakt naar informatie, juiste en eerlijke informatie over wat zich nu daadwerkelijk, niet zo hoog in de lucht heeft afgespeeld. Persoonlijk kan ik dus niet snappen dat men besluit dit in een comité generaal te bespreken, terwijl in de tussentijd alle vuile was op straat ligt. Waar wordt de lijn getrokken over wat de samenleving wel of niet mag weten??

Ik probeer te begrijpen waarom mensen het land uitvluchten omdat ze zich niet veilig voelen. Zijn we alweer op dat punt belandt? En als men zich bedreigd voelt dan vraag ik me toch in gemoede af wie er baat zou hebben om in dit geval de goede man te bedreigen?

Er is zo enorm veel ruis omtrent de kwestie en het ene na het andere dossier komt naar boven, er wordt van alles nu op veilige afstand naar elkaar geroepen, de één doet het vanuit de Noordzee bij diverse media, de ander vanaf elke microfoon die dichtbij openstaat.

Het enige wat de samenleving eigenlijk kan doen is de resultaten van het onderzoek afwachten en bekijken wat er nu in de aangekondigde comité generaal naar buiten zal komen, hoewel, de bedoeling daarvan is nu juist dat het niet met de samenleving zal worden gedeeld.

Ik snap het niet. Na alle commotie zou je toch denken dat de samenleving daar recht op heeft?

Ik was in elk geval wel blij met het nieuws dat minister Achaibersingh van Financiën, op verzoek van de president heeft aangegeven nog enkele weken aan te zitten. Niemand hoeft het met mij eens te zijn, maar wat mij betreft is de heer Achaibersingh, één van de weinige mensen waar je van kan zeggen, ‘the right man on the right place’. Stiekem hoop ik zelf dat hij zich na die weken ook bedenkt en gewoon aanblijft, al zou ik het helemaal begrijpen wanneer hij besluit dat niet te doen. Maar hoop doet leven,..

  Natuurlijk zullen er mensen zijn die het daarmee niet eens zijn, en dat mag, het jammerlijke is wel dat men zich veelal door emoties laat leiden, of door de kleuren van de politiek. Die zijn geneigd alles en iedereen van de tegenpartij af te keuren, zelfs wanneer iets of iemand wel goed is, alleen omdat het niet uit eigen partij afkomstig is.

Dat is wat mij betreft ook één van de dingen die ons als natie afbreekt. Onze focus ligt te vaak en te veel op de kleur van onze politieke vlag, in plaats van de prachtige kleuren van onze eigen Surinaamse vlag. Zolang we dat niet beseffen, zullen we niet kunnen groeien. Het is alsof we leven in de hoop, en sterven in de verwachting. Gewoon omdat het gros ervoor kiest, het groter plaatje niet te willen zien.